Waarom ik Dao Lu

Lu
Waarom ik Dao Lu

Als kind, zoals zoveel kinderen, leefde ik in een magische wereld. Al begreep ik het niet, ik ervaarde hoe veel mensen omgingen met zichzelf, met elkaar en met hun omgeving als hard en destructief. Tovenaars en ridders deden dat beter. Tovenaars leefden naar de wetten van het universum, niet noodzakelijkerwijs naar de regels van mensen. Ridders zetten hun leven op het spel om het 'goede' te beschermen.

In schermen vond ik iets universeels en iets ridderlijks omdat pure kracht, snelheid en plannetjes niet effectiever bleken dan kijken, voelen en jezelf oplossen en vormloos worden om zo de acties van je tegenstander te volgen, te weren en te riposteren.

Op de middelbare school werd de druk van 'wat mensen doen' alleen maar zwaarder en verdween de magische wereld geleidelijk aan naar de achtergrond. Ik kwam erachter dat schermen nauwelijks relevant was en 'het veroveren van het hart van een jonkvrouw' een onbegrijpelijke kunst.

Psychologie studeren was een poging om mensen te gaan begrijpen en wat hen bezielde om die bizarre en vaak destructieve dingen te doen die ze doen. Werken op de RIAGG was de meest uitdagende volgende stap denkbaar, want alle denkbare menselijke problemen en vormen van zingeving kwamen daar dagelijks langs.

Vanaf het begin van mijn studie ging ik op zoek naar krijgskunst; de verheven methode om rechtvaardigheid en het goede en zinvolle na te streven. Ik kwam op mijn zoektocht echter niet verder dan vechtsport; het methodisch, en veel vaker niet zo methodisch, schoppen en slaan van elkaar. Toen ik mijn leraar ontmoette vielen er dingen op hun plek; krijgskunst gebaseerd op sensitiviteit, logica en zachtheid. De levendienende weg van Tai Chi Chuan, met de Turboboost van Wing Chun.

Door m'n werk op de RIAGG begon ik geleidelijk aan menselijk gedrag te begrijpen, door m'n trainingspad begon ik krijgersschap heel geleidelijk aan te begrijpen. Eigenlijk door  mezelf te gaan begrijpen. Begrijpen zit maar een beetje in je hoofd. Veel meer zit begrip in je lichaam en in je gedrag. Want wat je doet, dat wordt je.

Doen om te worden noemen we trainen. Maar als je doet met een doel kan dat gemakkelijk leiden tot verenging van je streven en van het opgeven van aspecten van jezelf die ook belangrijk zijn voor je levensgeluk. Trainen dat relevant is voor je levensgeluk beslaat gezondheid, relaties en zingeving.

Hoe kun je trainen voor levensgeluk? Hoe kun je methodisch werken aan je eigen geluk terwijl vrijheid en openheid noodzakelijke ingrediënten zijn voor datzelfde geluk? Met Dao Lu doen we een poging daartoe door het vereenvoudigen van de bewegingen tot de meest natuurlijke en daarmee de meest efficiënte manier. De meest natuurlijke manier van handelen houdt tegelijkertijd rekening met de (on)mogelijkheden van je lichaam, én met je intentiekracht én met je voelen. Intentie is naar buiten gericht, naar een doel, voelen is naar binnen gericht naar je ervaren kern. Je lichaam handelt en loopt het pad.

Vandaar onze Wishion:

pas als je kalmeert, kun je openen; pas als je open gaat, kun je je verbinden, pas als je je verbindt, kun je conflicten oplossen; pas als je conflicten oplost kun je leven in harmonie.

©Dao Lu, juli 2017